Afscheidsgedicht van Julia van Ipenburg
Ode aan de Krimpenerwaard
Ik kwam van Schoonhoven langs de Lek
Dat lange lint langs ons lieflijk land
Langs Bergstoep en Lekkerkerk
Tot de Algerabrug
Ik boog
De IJsseldijk over
Ik scooterde langs de Schaapjeszijde
En verdronk in Lagewegse regen
Op Ouderkerk knikte ik
Van Nassau naar de Wilhelminaboom
Dezelfde als die,
Die op het Melkgat van Schoonhoven
De bewoners weet te bekoren
Een echo door de waard
Zo ook Krimpen zich spiegelt
In IJssel en Lek
Een amalgaan van plaatsen
Klanken, woorden,
Die smaken als een ver Nimmerland
Tenge
Noord
Stormpolder
De Zaag
Nabij het onheilspellend
Schuwacht
In de boezem van de oude Loet
Kronkelend op oevergronden
Loopt het water van de lansing langs
Het Langeland, Korteland
Het Oudeland van Perkouw,
Moeras weleer
Een witte plek op de kaart
Nu het hart van de waard
Achterbroek, Zuidbroek
Ik was er
En ik wist
De einder te duiden
met de torens
Van kerken
Wegwijzers van beschaving
De kleinste plekken
De buurten zonder kerk
Ik vond ze langs de dijken
Intiem langs vlieten
De hofsteeën eng bijeen gerukt
Beschut zo tegen wind en weer
En water op hun hoogt
weleer
Onder de wolken
Oh,
Schoonouwen,
Koolwijk,
Boenderpas
Boven en beneden,
zo zegt hier het kompas
Wijzen wegen naar tevreden dorpen
Ammers,
Ambacht,
Stolk
Het rolt ritmisch voort onder rubberbanden
Eindeloze ontdekkingstocht voor
Observator van de waard
Die de fauna passeert
Verbaasd over
struis,
lama,
kangoeroe
Of zij
Die hier langer verwijlen
Dan de mens
Ik keerde naar het noorden
Onder de rook van Croda
Die stinkende pluimen uit Tergouw
De zellingen zuchtten in de zomerzon
Een steenoven langs Gouderaks balkon
En dat stukje Gouda in de waard
Intimiderend daar de schaduw van Sint Jan
Het land hier leeg en vaag
De bedrijvigheid vertrokken
Naar Haastrecht nu,
het land van Stein
Dat niet weet of het Gouda of wat waard wil zijn
Erasmus onverwacht ereburger van de polder
Lof der politieke kolder
Hier, de sluismond van de Vlist
Ooit door het rotte Dordt betwist
En daar, voorwaar,
Ons pelgrimsoord Maria ter Weghe
Wakend oog van de Hoge Boezem
Net als de molen met nieuw gevlucht
Zo mijmerend over veen en Bilwijks beemd
De ontvleugelde vrienden rusten
Als terpen in de grond
Via de Vlist zo vriendelijk vloeiend
Naar Voorne en Zevender
Terug naar Schoonhoven keer ik
Rust op de kerkterp van Willige-Langerak
Veroverd op het oosten
Overal waar ik kwam zag ik de hemel
Boven ons groene land
Een engelen neergedaald
Om des Heeren werk te vervolmaken
Zo boven, zo beneden
Ten oosten, ten westen
Thuis
Ten langen leste
